Sejarah menara penyejuk

Menara penyejuk berasal dari abad ke-19 melalui pembangunan pemeluwap untuk digunakan dengan enjin stim. Pemeluwap menggunakan air yang agak sejuk, melalui pelbagai cara, untuk memekatkan wap yang keluar daripada silinder atau turbin. Ini mengurangkan tekanan belakang, yang seterusnya mengurangkan penggunaan wap, dan dengan itu penggunaan bahan api, sementara pada masa yang sama meningkatkan kuasa dan air dandang kitar semula. Walau bagaimanapun, kondenser memerlukan bekalan air penyejuk yang mencukupi, tanpanya ia tidak praktikal. Walaupun penggunaan air tidak menjadi isu dengan enjin marin, ia membentuk had yang ketara untuk banyak sistem berasaskan darat.

Menjelang abad ke-20, beberapa kaedah penyejatan mengitar semula air penyejuk telah digunakan di kawasan yang tidak mempunyai bekalan air yang mantap, serta di lokasi bandar di mana sesalur air perbandaran mungkin tidak mempunyai bekalan yang mencukupi; boleh dipercayai pada masa permintaan; atau sebaliknya mencukupi untuk memenuhi keperluan penyejukan. Di kawasan yang mempunyai tanah yang tersedia, sistem tersebut berbentuk kolam penyejuk; di kawasan yang mempunyai tanah terhad, seperti di bandar, mereka mengambil bentuk menara penyejuk.

Menara awal ini diletakkan sama ada di atas bumbung bangunan atau sebagai struktur berdiri bebas, dibekalkan dengan udara oleh kipas atau bergantung pada aliran udara semula jadi. Sebuah buku teks kejuruteraan Amerika dari 1911 menggambarkan satu reka bentuk sebagai"cangkerang bulat atau segi empat tepat bagi plat cahaya—berlakunya, timbunan cerobong asap dipendekkan secara menegak (20 hingga 40 kaki tinggi) dan sangat besar di sisi. Di bahagian atas adalah satu set palung pengedaran, yang mana air dari pemeluwap mesti dipam; daripada ini ia meleleh ke bawah"tikar"diperbuat daripada selat kayu atau skrin dawai tenunan, yang memenuhi ruang dalam menara."

Menara penyejuk hiperboloid telah dipatenkan oleh jurutera Belanda Frederik van Iterson dan Gerard Kuypers pada tahun 1918. Menara penyejuk hiperboloid pertama dibina pada tahun 1918 berhampiran Heerlen. Yang pertama di United Kingdom dibina pada tahun 1924 di stesen janakuasa Lister Drive di Liverpool, England, untuk menyejukkan air yang digunakan di stesen janakuasa elektrik yang menggunakan arang batu.

Menurut laporan Institut Teknologi Gas (GTI), penyejatan titik embun tidak langsung Kitaran Maisotsenko (M-Cycle) ialah kaedah yang kukuh secara teori untuk mengurangkan cecair kepada suhu takat embun yang lebih rendah daripada suhu mentol basahnya. Kitaran M menggunakan tenaga psikrometrik (atau tenaga potensi) yang tersedia daripada haba terpendam air yang menyejat ke udara. Walaupun manifestasi semasanya adalah sebagai M-Cycle HMX untuk penyaman udara, melalui reka bentuk kejuruteraan kitaran ini boleh digunakan sebagai peranti pemulihan haba dan lembapan untuk peranti pembakaran, menara penyejuk, kondenser dan proses lain yang melibatkan aliran gas lembap.

Penggunaan air penyejuk oleh pemprosesan pedalaman dan loji janakuasa dianggarkan mengurangkan ketersediaan kuasa untuk sebahagian besar loji kuasa haba menjelang 2040–2069.

Pada tahun 2021, penyelidik membentangkan kaedah untuk menangkap semula wap. Stim dicas menggunakan rasuk ion, dan kemudian ditangkap dalam jaringan dawai dengan cas bertentangan. Ketulenan air melebihi piawaian boleh diminum EPA.